| |
|
straat drukken ze hun dampende neuzen tegen de
etalage. Die van Frits laat er een ondoorzichtige gele
vlek op achter. Begerig kijken ze naar het voorwerp
dat op een klein verhoginkje in de vitrine ligt. Nooit
eerder hebben ze zoiets betoverends gezien. Drie keer
zijn ze al binnen geweest om zich te vergapen aan dat
bijna tastbaar voor de ogen zwevende beeld in drie
dimensies. Het zoog je naar binnen, je maakte deel uit
van datgene waar je naar keek. Michel wil weten hoe
het werkt, hij moet het hebben. Er horen plaatjes bij
over techniek en vooruitgang, spoken en griezels,
stoomtreinen en waterwerken. Zijn begeerte was
aangezwollen tot verzengende proporties toen Frits hem
met een vlugge blik over de schouder het beste plaatje
uit de stapel had voorgehouden. Het heette ‘Erotisch
Interieur’ en het gaf een nieuwe dimensie aan kijken,
niks minder. Het plaatje toonde twee mollige dames op
een chaise longue met een berenvel. De ene was bloot
tot haar middel en de andere helemaal, zij zat met
haar rug naar de kijker en boog haar mond naar de
borst van de liggende schone, terwijl haar hand de
onderjurk omhoog streek over een glimp van schaamhaar
en een suggestie van diepte en vocht, haar ronde
billen iets van de grond getild, twee ondiepe kuiltjes
boven het heupbeen.
Toen Michel de stereokijker liet zakken hadden ze
elkaar vluchtig aangekeken.
‘Flinke tetten,’ zei Frits met kennis van zaken.
Michel had geknikt. Zo tastbaar als dat eruitzag, het
leek wel of je zelf in het Erotische Interieur was, of
je erbij mocht gaan zitten op het berenvel en je hand
maar hoefde uit te steken om al dat zachte vlees en
golvende haar te strelen. Toen had Frits het kleine
kartonnen kaartje omgedraaid dat aan een koordje aan
de kijker bungelde, en met een zucht had Michel hem
teruggelegd.
Maar nu – nu kwam het wonder van de derde dimensie
binnen handbereik, dankzij Sint-Servatius en het
gedierte, mochten de engelen hun gebeent bewaren.
‘Hij ligt er nog,’ stelt Frits overbodig vast.
‘Ja…’
‘Ga je hem kopen?’
|
|
|
